Upływanie czasu jest dziwną i wewnętrznie sprzeczną sprawą dla ludzkiego umysłu. Byłoby rzeczą rozsądną mniemać, że czas unormowany czy niewypełniony wydarzeniami musi się ciągnąć bez końca. Tak być powinno, ale tak nie jest. Właśnie nudne, puste okresy nie mają żadnej rozciągłości. Natomiast czas przetykany ciekawymi zdarzeniami, kaleczony tragedią, rozszczepiany radością - wydaje się długi we wspomnieniu. I słusznie, jeżeli się nad tym zastanowić. Bezzdarzeniowość nie posiada słupów, na których można by rozpiąć trwanie.

J. Steinbeck
Na wschód od Edenu

Empty rows

Chciałabym móc powypełniać te ciasne szczeliny kawałkami siebie.

mc

Степски вук као суштина мог живота

(...) Zdawało się, że w życiu tego człowieka, jak wszędzie na świecie, wszystko, co zwyczajne, codzienne, poznane i regularne, ma jedynie ten cel, by od czasu do czasu, w krótkiej jak mgnienie oka pauzie zostało przerwane i ustąpiło miejsca czemuś niezwykłemu, cudowi, łasce. Czy te krótkie, rzadkie godziny szczęścia wyrównywały i łagodziły zły los wilka stepowego, równoważąc wreszcie szczęście i cierpienie, czy może nawet to krótkie, ale mocne szczęście owych nielicznych godzin pochłaniało cały ból i dawało pewną nadwyżkę w obrachunku?

"Wilk stepowy"

H. Hesse

Hitsuji-o meguru boken

- Czy potrafisz sobie wyobrazić stan, w którym pozostała tylko myśl, a odebrany został całkowicie sposób jej wyrażenia? - zapytał Owczy Profesor.

- Nie wiem - powiedziałem.

- To piekło. Piekło, w którym wirują same myśli. Dno piekła, do którego nie dochodzi żaden promyk światła, w którym nie ma ani kropli wody.

H. Murakami

"Przygoda z owcą"

liryczna proza dojrzałego Czecha

(...) jestem dzbanem pełnym żywej i martwej wody, starczy, bym się lekko nachylił, a cieką ze mnie same piękne myśli, jestem wbrew własnej woli wykształcony, tak więc właściwie nawet  nie wiem, które myśli są moje i ze mnie, a które wyczytałem, (...) bo gdy ja czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszek likieru, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.

B. Hrabal 

"zbyt głośna samotność"

Jak to możliwe, że opuszkami słów muskasz duszy, a wprawiasz w drżenie całe ciało.

mc

unChienAndalou

Próbuję wyciągnąć coś z siebie. Jakieś szczególne uczucia. Coś, co maksymalnie odchyla się od amplitudy emocjonalnej.

oniryczna podróż

 Rozmawialiśmy spokojnie. Mówiliśmy słowami pozbawionymi pretensji i żalu.

Wydrapuje z zakamarków duszy resztki cierpienia. Niedokończone smutki. Wracam do tego czasami, kiedy jest zbyt stabilnie przez dłuższy czas. Pragnęłam spokoju ducha, kiedy on następuje - ja chcę czegoś więcej. Pragnę emocjonalnych konwulsji. Wzlotu i upadku. Wypełnienia i kompletnej pustki.

mc